پژوهش حاضر به تحليل نقاشي ديواري معاصر پس از انقلاب و سرمايه هاي نمادين، اجتماعي و فرهنگي حاکم بر آن مي پردازد، که حاکي از تحولات سياسي و اجتماعي حاکم بر جامعه و زمانه در حوزة نقاشي است. فرضية اصلي پژوهش اين است که نقاشي ديواري در هر دوره تحت نفوذ تمدن، هنروالبته شیوه سیاست حاکمان زمان توليد مي شود.
در نتيجة پژوهش حاضر درمي يابيم که سبک نقاشي ديواري در دورة مدنظر حاصل تمايز معنادار از نقاشي ديواري ايران قبل از انقلاب و براساس سرماية فرهنگي برآمده از حاکميت سياسي وقت ايران بوده است. وابستگي نقاشي ديواري به جو حاکم بر جامعه، در بحبوحة انقلاب و هم زمان با پيروزي آن، اين هنر را به کانون اصلي قدرت که توده هاي مردمي و جريان هاي انقلابي بودند متصل مي کرد و با آغاز دورة تثبيت انقلاب اين هنر تحت حمايت و تأييد آن به کار گرفته شد