تایپوگرافی که مانند بسیاری از واژگان دیگر از غرب وارد زبان فارسی شده است معادل کلمه حروف¬نگاری و یکی از مطرح¬ترین مباحث حوزه گرافیک در ایران می-باشد. گفتمان و کاربرد کلمه تایپوگرافی، آن را اندکی از اصل و ریشه غربی خود دور می¬کند اما هویت و ادراک کلی از این کلمه همان فرم و ظاهر نوشتار است که در آثار گرافیکی نقش بارزی به عهده دارد. نوشتار که تابع یک نظام ساختارگرای قراردادی است به ندرت از اقدامات ساختارگریز و خلاقیت فردی تبعیت می¬کند مگر آنجا که فرم بر محتوا ارجح شود. در این پژوهش که از نظر نوع، کیفی و از نظر روش تحلیل محتوایی است در صورتی که جمع¬آوری اطلاعات خود را از راه اسنادی و کتابخانه¬ای بدست می¬آورد سعی می¬شود بین نوعی خاص از تایپوگرافی که بداهه و دور از انتظار معمول است با نظریات ساختارشکنی ارتباط برقرار سازد و در این راستا از هنرمندانی مانند قباد شیوا، رضا غابدینی، ساعد مشکی، کوروش قاضی مراد، مهدی سعیدی و بیژن صیفوری مورد مطالعه قرار می¬دهد.