موفقيت يا شكست هر پروژه تا حد زيادي بستگي به توانايي ذی‌نفعان آن در تعيين خواسته‌ها و انتظارات و شناسايي نقش‌ها، ارتباطات و مسئولیت‌های خود براي مديريت ریسک‌ها و متعادل كردن آن‌ها دارد. به‌طورکلی نكته مهم در توزيع و تخصيص ریسک‌ها در محيط پروژه، اين است كه ریسک‌ها بايد به گروهي تخصيص داده شوند كه به بهترين شكل ممكن توانايي مديريت و كنترل آن را در اختيار داشته باشد. دراین‌ارتباط، روش اجرای پروژه به‌صورت قرارداد سه عاملی یا مهندسی، تأمین تجهیزات و ساخت (EPC) با وجود مزايايي كه در مقايسه با سيستم متعارف دارد، ریسک‌هاي متعددي نيز به همراه خواهد داشت. در این روش پیمانکار ریسک‌های بیشتری را متحمل می‌شود. دلايل عمده و متعددي در بروز تأخیر و وجود ریسک در پروژه مذکور رخ‌داده است كه ازجمله آن می‌توان به این موارد اشاره نمود: تغییر در نقشه‌های جانمایی اولیه و افزایش احجام سازه کارخانه مولیبدن و شمع ریزی فونداسیون‌ها به دلیل کم بودن مقاومت زمین، باعث بروز ریسک تأخیر در روند طراحی و تأمین کالا و به‌تبع تأخیر در روند اجرای پروژه گردید. همچنین تشدید تحریم‌های بین‌المللی و مشکلات گمرکی، بارگیری و حمل تجهیزات اصلی کارخانه یکی دیگر از عوامل بروز ریسک به شمارمی‌آید. در این مقاله، نویسندگان بروز ریسک‌ها را از دیدگاه مشاور پروژه مورد تجزیه‌وتحلیل و اولویت‌بندی قرار می‌دهند. بر همین مبنا، نگارندگان اين مقاله از مطالعات کتابخانه‌ای خود در اين حوزه بهره برده‌اند و در محتواي مقاله از رويكرد استانداردي نظیر PMBOK براي مديريت ريسك پروژه مطالعه موردي استفاده کرده‌اند.