پايداري يكي از مباحث مهم خصوصا در عرصه فضاهاي شهري و معماري مي باشد ايجاد مفهوم پايداري در معماري باهدف حفظ طبيعت و ايجاد ارتباط ميان انسان و طبيعت به منظور استفاده بهينه و طولاني مدت از طبيعت مي باشد كه موجبات تعمق و توجه جدي صاحب نظران و برنامه ريزان شهري را به سوي مفهوم پايداري در معماري جلب نموده است. رشد شتابان شهر نشيني و ايجاد شهرك ها و مجتمع هاي مسكوني و رشد حيرت آور كلان شهرها، سبب توسعه نامتقارن درابعاد متفاوت گرديده كه نتيجه آن عدم توجه به أصول معماري پايدار در ساخت و سازها و بالاخص در طراحي مجتمع هاي مسكوني مي باشد كه پيامدهاي زيان باري براي ساكنان اين مناطق در پي خواهد داشت.
در ترسيم الگوهاي توسعه پايدار شهري محورهايي چون پايداري اقتصادي ، پايداري اجتماعي و فرهنگي ، زيست محيطي نقش راهبردي دارند. توسعه كالبدي - فيزيكي شهرها، دوري از طبيعت و قطع رابطه انسان با محيط زيست طبيعي جز جدايي ناپذير رشد و توسعه روز افزون شهر نشيني است. بي توجهي به فرهنگ مردم منطقه مسايل إقليمي ، توپوگرافي منطقه، اقتصاد مردم و... كه همگي از أصول و شاخص هاي دستيابي به معماري مي باشند موجبات عدم آسايش و حس سر زندگي در ساكنين منازل وًمجتمع هاي مسكوني شده است. در اين مقاله سعي شده است أصول پايداري مجتمع هاي مسكوني از بعد معماري تحت بررسي قرارداده تا با تجزيه و تحليل مسايل، ضمن بررسي و ريشه يابي مشكلات مجتمع ها و شهرك هاي مسكوني در راستاي دستيابي به توسعه پايدار شهري با رعايت أصول معماري پايدار در شهرها يه ارائه راهكارهايي در طراحي مجتمع هاي مسكوني ميپردازد. روش تحقيق بكار رفته در اين نوع پژوهش از نوع كاربردي و از نظر ماهيت و روش جزء دسته توصيفي- تحليلي مي باشد( شيخ الاسلامي،١٢،١٣٩٦).