نگرش جهان امروز به موزه ها به عنوان یکی از نهادهای فرهنگی چنان است که این نهاد در برنامه ریزی فرهنگی کشور سهم به سزایی دارد موزه های دنیا مجموعه های منحصر بفرد و گاه بسیار با ارزشی را در خود نگه می دارند و این مجموعه ها ارتباطی بین حال و گذشته ایجاد کرده و انسان با مشاهده آنها پیوندی عمیق با نیاکان خود احساس می کند. در طراحی این مجموعه پس از ایجاد تحولات زیست- اقلیمی، بسیاری از طراحان خواسته یا ناخواسته به سوی معماری همگام با طبیعت حرکت نمودند. شاید ایجاد نگرش های نوینی چون اکوتک، آغاز این حرکت را نشان می داد، لیکن بیشتر پروژه های از این دست به معماری اقلیمی با کم ترین حد مصرف انرژی یا استفاده از انرژی های طبیعی خلاصه می شوند به بیانی دیگر معماری پایدار به ایجاد روابط انسانی و امکان ایجاد صمیمیت بین کاربران معماری خود می اندیشد، کیفیتی که بهتر است از آن به عنوان ایجاد فضای هماهنگ با طبیعت و امکان ایجاد درکی فراتر از آثار معماری و محیط در سایه ساماندهی بیش تر یاد کنیم افزایش روبه رشد موزه، گویای اهمیت آن در اجتماع کنونی است و نشاندهنده نقش حساسی است که این موزه ها در جهت آموزش و تکمیل آگاهی های انسان دارند، موزه جایگاهی برای تحقیق در میراث فرهنگی، و وسیله ای برای تداوم فرهنگ است. دیدگاه های سیاسی، دینی، اجتماعی و اقتصادی مردم گذشته و نوع زندگی آنها را میتوان در خلال دیدار از موزه ها بررسی کرد. موزه ارزش های جامعه ای را که از بین رفتهیا درحال از بین رفتن است، بر ما عرضه می دارد. توجه ما را با اشیایی معطوف میکند که مورد تهدید جدی تمدن جدید قرار دارد، و هر لحظه به سوی نیستی و زوال راه می پوید. فضا های معماری در هر اقلیم درگذشته به صورت قابل ملاحظه ای تحت تاثیر محیط قرار داشته اند و عوامل متعددی در معماری سنتی ایران تاثیرگذار بوده اند. در این مقاله سعی بر آن است تا با روش توصیفی و استفاده از منابع کتابخانه ای به بررسی معماری پایدار و معماری سنتی ایران بپردازیم. نتایج تحقیق حاکی از آن است که وجه مشترک معماری سنتی و معماری پایدار، استفاده بهینه از منابع موجود در طبیعت بدون آسیب رساندن به طبیعت است.