مواد لیگنوسلولزی با تولید سالانه حدود 1010×1 میلیون تن فراوان ترین مواد تجدید پذیر روی کره زمین هستند و عمدتا از سلولز، همی¬سلولز و لیگنین تشکیل شده اند. هر دو جزء سلولز و همی سلولز پلیمرهایی از واحدهای قندی هستند، بنابراین می توانند به عنوان یک منبع بالقوه از قندهای قابل تخمیر محسوب شوند که می¬تواند پیش ماده مناسب و ارزان قیمتی برای تامین انرژی (منبع کربن) مورد نیاز برای فرآیندهای تخمیری مختلف در مقایسه با منابع کربنی موجود در محیط کشت (نشاسته، ملاس و قندهای آماده) باشد. لیگنین نیز می¬تواند جهت تولید محصولات شیمیایی و یا به منظور تولید حرارت و انرژی به صورت مستقیم استفاده شود. بنابراین بایستی به نحوی از این منبع و پتانسیل بالا در جهت تولید محصولات با ارزش افزوده بالاتر استفاده نمود. اولین گام در این راه، شناسایی منابع اقتصادی مواد لیگنوسلولزی با در نظرگرفتن عواملی نظیر میزان تولید سالانه، سهولت دسترسی، هزینه های حمل و نقل و فرآیندهای لازم جهت تبدیل این مواد به محصول نهایی (پیش¬تیمارهای لازم برای آزاد سازی قندها)، سرعت و راندمان تولید محصول نهایی (قندها، الکل، اسیدهای آلی مثل اسید سیتریک و ... و سایر محصولات تخمیری) و نیز عدم تولید محصولاتی که باعث ممانعت از فرآیند تخمیر می شوند است.