زمینه و هدف: پژوهش حاضر به منظور مقایسه تاثیر تمرینات قدرتی و استقامتی بر سطوح در گردش هورمون رشد، کراتینین و قند خون دانشجویان پسردانشگاه آزاد دزفول انجام شد. روش کار: نمونه آماری این تحقیق 30 نفر از دانشجویان مرد رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول با دامنه سنی 25-18 سال بودند که به شکل داوطلبانه و از بین آزمودنی های در دسترس در تحقیق شرکت داشتند. افراد به طور تصادفی به سه گروه کنترل(10 نفر)، استقامتی(10 نفر) و مقاومتی (10 نفر) تقسیم شدند. گروه مقاومتی پس از آشنایی با حرکات و آموزش های لازم، به مدت 8 هفته، هر هفته 3 روز(غیر متوالی) و هر روز به مدت 90 دقیقه با شدت 85-65 درصد یک تکرار بیشینه به تمرین مقاومتی پرداختند. برنامه گروه تمرین استقامتی نیز شامل 8 هفته و هر هفته 3 جلسه (در سه روز غیر متوالی) بود. آزمودنی ها در هفته اول با 55 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره به مدت 22 دقیقه دویدند که در هفته هشتم به 90 دقیقه با 75 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره رسید (هر هفته 6 دقیقه به زمان و هر دو هفته 2 درصد به شدت افزوده شد). شدت تمرین بر اساس حداکثر ضربان قلب ذخیره از طریق فرمول کارونن محاسبه شد. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی از تمامی آزمودنی-های سه گروه در حالت ناشتا به میزان 10 سی سی خون از ورید بازویی گرفته شد. سطوح هورمون رشد و کراتینین با روش ساندویچی ELISA و سطوح قند خون با روش کالریمتری اندازه گیری شد. به منظور مقایسه میانگین تغییرات بعد از ارایه متغیرهای مورد مطالعه، از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) و پس از آن از آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. یافته ها: تمرین مقاومتی نتوانست تاثیر معناداری بر سطوح پلاسمایی کورتیزول ایجاد کند. همچنین تفاوت معناداری بین اثرات تمرین استقامتی و مقاومتی بر سطوح سرمی کراتینین ، هورمون رشد وهمچنین بین مقادیر پلاسمایی کورتیزول و هورمون رشد مشاهده نشد.نتیجه گیری: تمرین استقامتی تاثیر معناداری بر مقادیر گلوکز ناشتای نداشت اما در مقابل تمرین مقاومتی تاثیر معناداری بر سطوح گلوکز ناشتای افراد داشت. همچنین مشاهده شد که تفاوت بین مقادیر گلوکز خون گروه های استقامتی و مقاومتی معناداری است.