زمینه و هدف: یکی از مهارت های مهم و پرکاربرد در زندگی و به خصوص در ورزش، زمان بندی پیش بین انطباقی است. از طرفی دیگر خود گفتاری یکی از مهارت های ذهنی است که تاثیرات مثبت آن در بهبود عملکرد ورزشکاران مورد تایید قرارگرفته است. بااین حال، تاکنون سرعت بیان خود گفتاری موردبررسی قرار نگرفته است. لذا، هدف پژوهش حاضر، تعیین تاثیر سرعت های مختلف خود گفتاری بر زمان بندی پیش بینی انطباقی بود.روش کار: 36 دانشجوی کارشناسی راست دست و بدون مشکلات بینایی (با میانگین سنی 23٫44±1٫949) در این پژوهش مشارکت داشتند. ابتدا 10 کوشش به عنوان پیش آزمون توسط دستگاه دیجیتالی تخمین سرعت DTSART مدل (TAKAEI-1108) جهت ارزیابی توانایی پیش بینی استفاده شد. سپس افراد به صورت تصادفی به 3 گروه خود گفتاری انگیزشی با سرعت بالا (7 تکرار در 20 ثانیه)، خود گفتاری انگیزشی با سرعت پایین (3 تکرار در 20 ثانیه) و گروه خود گفتاری با سرعت ترجیحی تقسیم شدند. عبارت خود گفتاری انگیزشی آشکار شامل من می توانم پیش بینی دقیقی داشته باشم بود.یافته ها: نتایج آزمون تی وابسته نشان داد خطای مطلق در گروه های خود گفتاری با سرعت بالا (4/0=P) و سرعت ترجیحی (5/0=P) کاهش معنی داری داشت اما خود گفتاری با سرعت پایین تفاوت معنی داری در خطا ایجاد نکرد. همچنین، نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه تفاوت معنی داری را بین گروه ها در پس آزمون نشان نداد.نتیجه گیری: درمجموع با توجه به نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد خود گفتاری با سرعت بالا و ترجیحی آثار بهتری در بهبود پیش بینی افراد داشته و به مربیان پیشنهاد می شود به ورزشکاران خود اجازه دهند با سرعت ترجیحی خودشان خود گفتاری را انجام دهند و یا با بازخورد، خود گفتاری شاگردانشان را به سمت خود گفتاری با سرعت بالا سوق دهند.