زمینه و هدف: هدف این مقاله ایجاد اتمسفری از ترس و ارعاب در ذهن خوانندگان نسبت به دنیای ورزش نیست بلکه این مقاله سعی دارد دستورالعمل های احتیاطی و پیشگیرانه ی لازم برای اعتلای روح ورزش به مخاطبان ارایه نماید و والدین خیرخواه را در برآورده ساختن نیاز کودک شان یاری نماید داشتن یک دیدگاه مثبت واقعی از محیط ورزشی و شخصیت مربی، شاید مهمترین حق والدین برای برون سپاری کودک به مربی و مکان ورزشی باشد.روش کار: روش تحقیق به شیوه کتابخانه ای و از طریق فیش برداری بوده است و از روش توصیفی، تحلیلی، تاریخی و در مواردی تطبیقی استفاده گردیده است. ابزار اصلی در گردآوری مطالب عبارتند از: کتابهای حقوقی، مقالات، پایان نامه ها، جزوات، رسالات و منابع مختلف حقوق ورزشی، سندهای رسمی، گزارشات سازمانی و...روش تجزیه و تحلیل اطلاعات استقراء و قیاس و تمثیل می باشد تحلیل به شیوه ی کیفی و تطبیقی خواهد بود و نظرات محققان به صورت موردی بیان خواهد شد.یافته ها: به نظر می رسد دامنه داروهایی که برای درمان و بهبود عملکرد ورزشی مورد استفاده قرار می گیرد، گسترش یافته و مرزهای اخلاقی وسیع تر شده است. علاوه بر این، داوران و مربیان و عوامل اجرایی نیز خود رفتاری رندمآبانه در پیش گرفته و به قصد برد هرگونه فعالیت تقابلی را خنثی می کنند بسیاری از مسیولین مبارزه با مواد دوپینگی خود گرفتار فساد شده و پول را جایگزین اخلاق ساخته اند.نتیجه گیری: مربیان باید سطح درآمد کافی داشته باشند، صداقت و مسیولیت پذیری و حفظ اسرار و نوع دوستی را در گوهر وجودی خویش داشته باشند و جو معتمدانه ای را بین خود و ورزشکاران ایجاد نمایند تا بتوانند در مورد بدن برهنه شان با یکدیگر صحبت کنند و معاینه بدنی شوند در یک کلام شاید بتوان گفت مربیان ورزشی باید کسانی باشند که قلبشان برای ورزش بتپد و این کار را از روی عشق و علاقه انجام دهند.