زمینه و هدف: فاکتور تمایز رشدی-15 ( GDF-15) ، سایتوکین حساس به استرس است که با چاقی و بیماری های قلبی – عروقی و التهاب همراه است. از آنجایی که فعالیت ورزشی می تواند به عنوان یک استرس فیزیولوژیکی گذرا باشد با این حال پاسخ گلوکز، انسولین و GDF-15 به دو نوع فعالیت ورزشی تناوبی و تداومی در مردان چاق غیر فعال ناشناخته است.روش کار: 8 مرد غیر فعال ( میانگین سن37/2±75/25 سال، شاخص توده بدنی03/3± 96/31 کیلوگرم برمتر مربع) با استفاده از طرح متقاطع و تصادفی پروتکل های HIIE و MCE را انجام داده و در یک جلسه کنترل شرکت کردند. پروتکل HIIE با دویدن-های متناوب 6 وهله 1 دقیقه ای با شدت %85 VO2max با فواصل استراحتی 4 دقیقه ای با شدت %60 VO2max و پروتکل MIE، 30 دقیقه به صورت دویدن تداومی با 65% VO2max انجام شد.یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که، سطوح سرمی GDF-15 پس از فعالیت HIIE و MIE نسبت به کنترل، افزایش معناداری داشت ( P ≤ 0.05) و بعد از 24 ساعت بین فعالیت HIIE و MIE تفاوت معنادار مشاهده نگردید(05/0 P ≥) . گلوکز پلاسما پس از فعالیت HIIE و MIE نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری وجود داشت (05/ 0≤ P). اما بین گروه ها تفاوت معناداری در سطوح انسولین پلاسما وجود نداشت (05/ 0 ≥ P ).نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که فعالیت ورزشی می تواند باعث افزایش GDF-15 در مردان جوان چاق گردد. با این حال، این تغییرات تا حدودی به نوع فعالیت ورزشی وابسته است.