زمینه و هدف: با اذعان به نقش ورزش و فعالیت های بدنی در ارتقای سلامت، مقاله حاضر به بررسی رابطه بین میزان فعالیت های بدنی با سلامت دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد پرداخته است. ارتباط میان فعالیت های بدنی و ابعاد آن ( شاخص فعالیت شغلی، اوقات فراغت و ورزش) با سلامت دانشجویان، از مهمترین اهدافی بود که در پژوهش حاضر دنبال شد.روش کار: در این پژوهش با به کارگیری روش پیمایش، از پرسشنامه استاندار سلامت SF_ 36 و پرسشنامه فعالیت بدنی بک (1982) به عنوان ابزار گردآوری داده ها استفاده شد و پرسشنامه در میان 370 نفر دانشجو که به عنوان نمونه آماری، با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده بودند، توزیع گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین میزان فعالیت های بدنی با سلامت دانشجویان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد؛ بدین معنا با افزایش میزان فعالیت های بدنی، دانشجویان از سطح سلامت بالاتری برخوردار خواهند بود. رابطه فعالیت های بدنی با بعد روانی _ اجتماعی سلامت نسبت به بعد جسمانی، از ضریب همبستگی بالاتری برخوردار بود (534/0). از بین ابعاد فعالیت های بدنی، شاخص ورزش (543/0) بیشترین همبستگی را با سلامت داشت.و در نهایت نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه تحقیق نشان داد متغیرهای مستقل مجموعا 21/0 درصد از واریانس متغیر وابسته (سلامت) را تبیین می کنند.نتیجه گیری: در مجموع نتایج تحقیق نشان داد که فعالیت بدنی و ورزش یک شیوه مفید و موثر در افزایش سلامت می باشد.