زمینه وهدف: هدف از این پژوهش عبارت است از مقایسه تاثیر اجرای دو نوع ریکاوری فعال و ریکاوری در آب عمیق پس از فعالیت شبیه فوتبال بر عوامل التهابی و آسیب عضلانی بازیکنان فوتبال تیم ملی حفاری اهواز بود. روش کار: 14 نفر از بازیکنان تیم ملی حفاری اهواز به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه 7 نفره ریکاوری فعال و ریکاوری در آب عمیق تقسیم شدند. سپس در یک روز به اجرای پروتکل تمرین 90 دقیقه ای شبیه سازی فوتبال بیشاب پرداختند. که بعد از اجرای پروتکل تمرینی، گروه ریکاوری فعال به اجرای ریکاوری مربوطه که شامل: 8 دقیقه دویدن نرم، 8 دقیقه حرکات کششی و 4 دقیقه راه رفتن بصورت متناوب است، پرداختند. و گروه دیگر ریکاوری در آب عمیق که شامل سه نوبت 5 دقیقه ای دویدن در قسمت عمیق استخر است را اجرا کردند. عوامل التهابی شاملIL-6 وIL-10 و شاخص آسیب عضلانیCK بعد از فعالیت، بعد از ریکاوری و 24و48 ساعت پس از ریکاوری ارزیابی شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین اثر ریکاوری فعال و ریکاوری در آب عمیق بر میزان IL-6وIL-10 تفاوت معنی داری مشاهده نشد(p> 0/05) هرچند که IL-6 پس از 24 ساعت بعد از ریکاوری در آب عمیق نسبت به زمان بلافاصله بعد از فعالیت کاهش داشت اما کاهش معنادار نبود. همچنین بین میزان CK در ریکاوری فعال و ریکاوری در آب عمیق تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: ریکاوری فعال و ریکاوری در آب عمیق بر عوامل التهابی و آسیب عضلانی بازیکنان فوتبال پس از اجرای فعالیت مشابه فوتبال تاثیر معناداری نداشتند.