سابقه و هدف: آلومینیوم به طور گسترده در محیط زیست پخش شده و به طور گسترده ای در زندگی روزمره استفاده می شود. آلومینیوم جز فلزات سنگین بشمار می آید و بعد از اکسیژن و سیلیکون فراوان ترین عنصر می باشد، که حدود 8 درصد از پوسته زمین را تشکیل می دهد. بنابراین انسان به آسانی در معرض آلومینیوم قرار می گیرد. هدف از این مطالعه بررسی میزان تجمع زیستی آلومینیوم کلراید در بافت ریه موش صحرایی می باشد.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 30 موش صحرایی نر با وزن 20±220 گرم به طور تصادفی در 3 گروه ده تایی کنترل، شم (دریافت کننده سالین) و گروه آلومینیوم کلراید که به مدت 4 هفته روزانه به صورت تزریق داخل صفاقی آلومینیوم کلراید (70 میلی گرم/کیلوگرم به ازای وزن بدن) را دریافت کردند، تقسیم شدند. موش ها در شرایط 12 ساعت تاریکی و 12 ساعت روشنایی با درجه حرارت 2± 23، رطوبت نسبی 5 ± 55 و با دسترسی آزاد به آب و غذا نگه داری شدند. 1 گرم از هر بافت خشک به لوله های پلی اتیلین منتقل شدند و 5 میلی لیتر از اسید نیتریک- اسید پرکلریک (4:10) به نمونه ها اضافه شد و یک شب باقی ماندند. نمونه های هضم شده به مدت 2 ساعت در بن ماری 100 درجه قرار گرفتند تا حل شوند بعد از خنک شدن فیلتر شدند و به بطری 25 میلی لیتری اضافه شدند. در نهایت میزان تجمع زیستی آلومینیوم کلراید توسط دستگاه جذب اتمی مورد بررسی قرار گرفت.
یافته ها: بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه آلومینیوم کلراید به طور معناداری در بافت ریه گروه دریافت کننده سم در مقایسه با گروه کنترل تجمع پیدا کرد (P<0.05).
نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که تجمع زیستی آلومینیوم کلراید در بافت ریه بالاست و می تواند مشکلاتی را به همراه داشته باشد. لذا توصیه می شود در مناطق پرخطر در مواجهه با این فلز مراقبت های لازم صورت گیرد.