از دهه 1980 مفهوم توسعه پایدار به عنوان مفهومی مهم در مباحث جهانی مطرح شد.اما همواره در سالهای اخیر انتقاداتی به بحث توسعه پایدار وارد شده است که از جمله آن می توان به ابهام این مفهوم و وجود رویکرد کلان در بحث توسعه پایدار اشاره کرد.با توجه به اینکه رویکرد های کلان در مطالعات مدیریت شهری همواره مورد نقد واقع شده است ،در پژوهش حاصل سعی شده است با استفاده از رویکرد محله محوری، رویکرد کلان به خرد تبدیل شده و از ابهام آن کاسته شود.هدف تحقیق حاضر بررسی وضعیت توسعه پایدارکلانشهر تهران با مطالعه موردی منطقه 19 تهران است و پژوهش از نوع توصیفی – پیمایشی می باشد. .با توجه به اینکه شاخص های بسیاری را می توان برای توسعه پایدار در نظر گرفت، در تحقیق حاضر سعی بر انتخاب شاخص هایی بوده است که رویکرد محله محوری را تقویت کند تا به این ترتیب بتوان به شکل بهتری به ارزیابی وضعیت توسعه پایدار محله مورد نظر(منطقه 19شهر تهران)پرداخت.پس از مرور متون نظری، شاخص هایی جهت توسعه پایدار محله ای استخراج شد و پس از جمع آوری اطلاعات و اجرای تحلیل عاملی اکتشافی،اصلاحات مقتضی انجام گرفت و سرانجام 9شاخص به عنوان عوامل موثر بر توسعه پایدار با رویکرد محله محوری شناسایی گردید. سپس از طریق آزمون میانگین (آزمون t) مشخص شد وضعیت توسعه پایدار محله مورد نظر نامطلوب می باشد. همچنین با استفاده از آزمون فریدمن به بررسی یکسان بودن یا نبودن میانگین رتبه این شاخص ها در محله مورد نظر پرداخته شد که شاخص مشارکت پایین ترین میانگین رتبه و شاخص هویت و حس تعلق بالا ترین میانگین رتبه را دارا شدند.