وجود محیطی امن برای زندگی انسان از ضروریات و نیاز های اصلی او به شمار می رود.تداوم حضور او در محیط های شهری، فضاهایی را می طلبدکه با شرایط روحی و روانی و فیزیکی او مطابقت داشته باشد. گسترش سکونتگاههای غیر رسمی همواره یکی از مسائل اصلی شهرهای کشورهای در حال توسعه بوده است.با تمرکز فقر در شهرها،در طول چند دهه اخیر و به موازات صنعتی شدن جهان،مشکل نابرابری خدمات رسانی و کیفیت فضا به مثابه جنبه ای نامطلوب از زندگی شهری نمایان گشت در واقع چنین روندی با عینیت یافتن جنبه های کالبدی فقر در قالب محله های فقیر نشین و اسکان غیر رسمی ،به مشخصه اکثر شهرهای بزرگ در کشورهای در حال توسعه بدل شده است که باعث بروز نابهنجاری های اجتماعی و از بین رفتن امنیت جسمی و روانی افراد و اختلال درفعالیت های اجتماعی شهروندان میشود.طبق تحقیقات انجام شده، بیشترین رفتارهای مجرمانه با توجه به عدم کیفیت فضاهای شهری صورت می گیرد، که عدم توجه به بهبود این مناطق آنرا به نقطه ای برای تمرکز بزهکاران تبدیل می کند. هدف از این نوشتار آشنایی با روش های نظری هویت دهی به این مکانها و ایجاد امنیت به کمک دانش طراحی محیطی است. اهم نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان می دهد که از طریق طراحی محیطی می توان با تغییر در کالبد های محیطی به تقلیل جرایم در مناطق حاشیه نشین کمک کرد.