یکی از تصمیمات مهمی که توسط مدیر واحد تجاری اخذ می شود تعیین میزانی از دارایی‌هاست که باید به‌صورت وجه نقد نگهداری ‌شود و وجود عدم اطمینان در خصوص جریان‌‌های نقدی از عوامل موثر در این تصمیم‌گیری می‌باشد، این عدم اطمینان، واحد تجاری را به سمت موقعیتی می‌برد که در آن، بیش از آن‌چه انتظار دارد، متحمل مخارج شده و هر چه انتظار مواجه شدن با این عدم اطمینان بالاتر رود شرکت‌ وجه نقد بیشتری را نگهداری خواهد کرد.
طی دهه‌های گذشته، تغییرات زیادی در سیاست‌های نگهداری وجه نقد شرکت‌ها به‌وجود آمده است که برخی پژوهشگران با طرح مسائلی، همچون کاهش احتمال آشفتگی و فشارهای مالی که ممکن است به‌دنبال سیاستهای حداکثرنمایی سرمایه‌گذاري‌ها و یا احتمال وجود محدودیت‌های تأمین مالی به‌وجود آید، معتقد به افزایش سطح نگهداشت وجه نقد در شرکت‌ها بوده و برخی دیگر نیز با بیان دلایلی همچون بازده پایین این دارایی‌ها نسبت به دارایی‌های ثابت، تأثیری که تورم به علت کاهش ارزش زمانی پول در طی زمان بر سطوح نگهداری مازاد وجه نقد می‌گذارد و افزایش ارزش سهام شرکت که به‌دنبال کاهش سطح وجه نقد نگهداری شده در شرکت از طریق سرمایه‌گذاری وجوه اضافه در پروژه‌های سودآور رخ می‌دهد، معتقد به نگهداری موجودي‌های نقد کمتر، در شرکت‌ها هستند.
فرصت‌های سرمایه‌گذاری که در واقع نشان‌دهنده توانایی بالقوه شرکت در سرمایه‌گذاري‌ها است، نیز یکی از ابزارهای رشد در اختیار مدیران است که می‌تواند درنظر گرفته شده و یا مورد غفلت قرار گیرد. یک شرکت به‌عنوان ترکیبی از دارایی‌های سرمایه‌گذاری شده و فرصت‌های سرمایه‌گذاری (رشد) تعریف می‌شود.
در این مقاله مبانی نظری سطح نگهداشت وجوه نقد و هزینه فرصت سرمایه سرمایه گذاری شده در دارایی‌های نقدی توضیح داده خواهد شد.