هنر مظهر تجلی دریافت های عاطفی و نگرش از راه ذوق و احساس است؛ اما جوشش و رویش این مظاهر در میان هر قومی، بریده از مسایل و مبادی فرهنگی و هویتهای ملی آن قوم نیست. انسان تحت شرایط طبیعی و اجتماعی پیش یافته به فعالیت تولیدی، سیاسی و فرهنگی می پردازد و به ازای نوع فعالیت و تعیین هدف، در پیشرفت و تحول واقعیت زندگی تشریک مساعی می کند. این استدلال در مورد هنر نیز صادق است؛ به طوری که هنجارهای زیباشناختی و هنری زمان را هنرمند دلخواسته و بدن توجه به فرهنگ، مختصات و نیازمندی های اجتماعی انتخاب نمی کند.