افزایش راندمان تولید گندم در واحد سطح، با کاربرد روشهای مختلف کاشت وفاصله نوار آبیاری مورد توجه خاص کشاورزان قرار گرفته است. کاشت جوی و پشته ای یکی از روشهای نوین در تولید گندم است که باعث افزایش در عملکرد زراعی و بازدۀ آبی می شود. به منظور بررسی تأثیر فاصله نوار های آبیاری و روشهای مختلف کشت بر عملکرد گندم رقم سیروان و راندمان آبی در منطقۀ مرودشت شیراز، در سال زراعی 95-1394 در مزرعۀ شخصی با نظارت استاد راهنما و مشاور بنده در مرودشت اجرا شد. تیمارها شامل دو روش کشت مسطح و جوی پشته ای و سه فاصله نوار آبیاری 50، 60 و 70 سانتی متری بودند. روش کشت (مسطح و جوی پشته) به عنوان فاکتور اصلی (کرت اصلی) و فاصله نوار های آبیاری به عنوان فاکتور فرعی (کرت فرعی) در طرح کرتهای خرد شده در قالب طرح پایۀ بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار، اجرا شد. نتایج حاصله نشان دادند که کشت جوی پشته نسبت به کشت مسطح ، تأثیر معنی داری بر عملکرد و اجزاء عملکرد و نیز بر بازدۀ آبی گذاشته است (0/05 ). کشت جوی پشته نسبت به کشت مسطح به طور متوسط 3/9% افزایش در عملکرد داشته است. در شاخص برداشت تفاوت معنی داری داشتند. اجزاء عملکرد نیز در روش جوی پشته در رتبۀ بالاتری قرار گرفتند و اختلاف بین آنها معنی دار بود. تفاوت بهره وری آبیاری در شرایط جوی پشته ای و مسطح معنی دار بود، بطوریکه جوی پشته در حدود 10% راندمان آبی بالاتری نسبت به کشت مسطح داشت. در بین فاصله نوارهای آبیاری فاصله 50 سانتیمتری در عملکرد و اجزاء عملکرد و راندمان آبی، در رتبۀ بالاتری قرار گرفت. افزایش عملکرد در روش کشت جوی و پشته های 50 سانتیمتری نسبت به کشت در جوی و پشته های 70 سانتیمتری، کشت مسطح 7% و 21% بود.