در دهه ها ی اخیر توسعه سریع شهری، از ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی، محیطی و غیره زندگی بشر را تحت تاثیر قرار داده است. مطرح شدن توسعه پایدار به عنوان شعار اصلی هزاره سوم نیز ناشی از اثرات شهر ها بر گستره ی زیست کره و ابعاد مختلف زندگی انسانی است. بدون شک بحث از پایداری و توسعه پایدار بدون توجه به شهر ها و شهر نشینی بی معنی خواهد بود. شهر ها به عنوان عامل اصلی ایجاد کننده ی ناپایداری در جهان به شمار می روند و در واقع پایداری شهری و پایداری جهانی هر دو مفهومی واحد هستند. بر این اساس با توجه به پیچیدگی ذاتی شهر¬ها و ابعاد مختلف تاثیر گذاری آن ها، شناخت عوامل اصلی و کلیدی در جهت دستیابی به پایداری شهری ضروری به نظر می رسد.
با وجود تاکید بر تدوین و کاربرد شاخص های توسعه پایدار سپری شدن حدود دو دهه از تصویب دستور کار 21 در اجلاس عالی زمین و تشکیل کمیته توسعه پایدار (CSD) که در آن بر تدوین و کاربرد شاخص های توسعه پایدار تاکید شد، هنوز اختلاف نظر هایی در خصوص شاخص¬های تبیین کننده پایداری، طراحی و استفاده از آنها برای سنجش پایداری و هم چنین روش های جامع و کامل که مورد پذیرش تمامی صاحب¬نظران در سراسر جهان باشد به وجود نیامده است. با این حال در خلال سال های گذشته شاخص های متعددی برای سنجش و اندازه¬گیری توسعه پایدار مطرح شده و گاهی نیز شاخص پایداری کشورها توسط نهاد های بین المللی به صورت سالانه منتشر می شوند، ابزارهای ارزشمندی برای ارزیابی عملکرد کشورها و مقایسه آنها در زمینه توسعه پایدار قلمداد می شوند. با توجه به این که توسعه پایدار شهري موضوعی جذاب براي سیاستگذاران و برنامه ریزان منطقه اي محسوب می شود، بنابراین انتخاب روش و ابزار مناسب به منظور اندازه گیري کمی آن، از اهمیت بالایی برخوردار است. از این رو هدف مطالعه ي حاضر، بررسی و معرفی برخی از مهم ترین روش هاي رایج سنجش پایداري است.